تحلیل مناسبات میان‌نهادی در مدیریت بازآفرینی شهری پایدار بافت‌های فرسوده (مطالعه موردی: کلانشهر اهواز)

از تشریک مساعی نهادی در مدیریت شهری  با عنوان ماحصل فعالیت‌های درون و میان نهادی سازمان­های شهری یاد می­شود که مکمل عمل جمعی بوده و در فرآیند مدیریت شهری دارای ویژگی­های اعتماد، همکاری، مشارکت، تعامل، تسهیل­گری و انسجام است. دراین راستا موجبات شکل­گیری نقش کنشگران مدیریت بازآفرینی شهری پایدار در حوزه­های سیاست­گذاری اجرایی، مدیریت اجرایی، توسعه­گری اجرایی و تسهیل­گری و تعامل نهادی می­شود. پژوهش حاضر به بررسی ظرفیت تشریک مساعی میان­نهادی مدیریت بازآفرینی بافت­های فرسوده شهرهای ایران به صورت عام و کلانشهر اهواز به صورت خاص می­پردازد. جامعه آماری این پژوهش اعضای ستاد بازآفرینی شهری پایدار  است. روش پژوهش از نوع توصیفی_تبیینی با رویکرد تحلیل کمی و کیفی است و به همین­ منظور اطلاعات مورد نیاز بر پایه رجوع به اسناد معتبر علمی، برداشت­های میدانی و پرسشنامه از کارشناسان و مصاحبه با مدیران نهادهای عضو ستاد بازآفرینی بافت­های فرسوده شهری به عنوان کنشگران مدیریت بازآفرینی شهری کلانشهر اهواز جمع­آوری شده است. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از تکنیک­های آماری همبستگی پیرسون، رگرسیون چندمتغیره در غالب نرم­افزار SPSS و همچنین از نرم­افزار تحلیل شبکه­های اجتماعی UCI NET برای تجزیه و تحلیل مصاحبه­های نیمه ساختاریافته انجام گرفته، استفاده شده است. نتایج بیانگر این است که با توجه به نقش هر کنشگر، باید ارتقای ظرفیت­های نهادی، متناسب با ضرورت­ها و الزامات تحقق بازآفرینی شهری پایدار به عنوان پیش­فرض در نظر گرفته شود و با استفاده از رویکرد نونهادگرایی تلاش اصلی بر استفاده از ظرفیت­های تعاملی و تشریک مساعی مبتنی بر ارتباط و همکاری میان کنشگران، در مقابل ایجاد ساختارهای جدید باشد. به منظور تحقق رهیافت مدیریت یکپارچه در بازآفرینی شهری پایدار در سطح کلانشهر اهواز ضروری است هر کدام از کنشگران این حوزه در رهیافتی مشارکتی، وضعیتی متناسب با منابع قدرت و علایق و منافعی که دارند ایفای نقش نمایند. در این راستا تنظیم روابط متقابل میان کنشگران و همکاری میان آنها باید مبتنی بر برنامه بلندمدت و در نظر گرفتن منافع عمومی ­باشد. فعالیت‌های